Bir çok büyük şehir gibi Seul de sulak bir yerde, Han nehrinin kıyısında. Nehrin kuzeyi; Gangbook, şehrin eski merkezi, güneyi meşhur Gangnam ise modern merkezi ... Tahmin edildiği gibi Gang, nehir demek, nam güney, book da kuzey ...
Çevre adalarıyla birlikte, Seul İl sınırları içinde yaklaşık 25 milyon kişi yaşıyor, bu da tüm ülkenin yarısı demek, inanılmaz bir rakam. Özellikle Gangnam acayip kalabalık ve çok genç bir nufüs, sanki bütün Seul 18 yaşında! Herhalde, İstiklal Caddesinden sonra Dünyanın en yoğun genç pöpülasyonu Gangnam'da olsa gerek...
Tabi hazirun genç olunca pazar da kendiliğinden oluşuyor : elektronik ve yeme içme... Adım başı bir kahve dükkanı, envai marka, adım başı bir tavuk-bira restoranı ve adım başı bir karaoke bar ( Çin'de de böyle nedense uzak doğulular karaoke ye bayılıyorlar )
Tabi bol bol da sokak yemekleri... Görüntüler muhteşem ama kokusu felaket, içerik de biraz şaibeli olduğu için biz kestaneye talim, kokoreç.-midye-dolmaya duacıyız ... ( Muhtemelen bir İngiliz de İstanbul'a geldiğinde bize aynı muameleyi yapıyordur, hakikaten görüntü ve içerik olarak bizim sokak yemek kültürümüz de uzak doğudan az değil yani... )
Kore'nin ekonomik hikayesi de efsanedir, Almanya ve Japonya'dan bile sonra, 60'lı yıllarda, yüz yıllar boyunca işgal altında yakılıp yıkıldıktan sonra ( özellikle de Japonlar tarafından ) bir de Kuzey'deki kardeşleri ile birbirlerine düştükleri halde ki hala ortam gergin, 40 yıl gibi kısa bir sürede nasıl planlamış, nasıl organize olmuş, nasıl çalışmış çabalamışlarsa bugün Dünya devi olmuşlar ...
Ayrıca Kore Savaşına Amerika ve İngiltere'den sonra en çok askeri Türkiye gönderdiği için de hala Türklere minnettarlar.
Yıllarca Kore'liler çok milliyetçidir, hiç ithalat yapmazlar, hep yerli malları kullanırlar diye bilirdik hakikaten de öyleymiş çok yakın bir zaman kadar ama artık Kişi başına düşen yıllık gelir 20 bin doları aşınca lüks ve ithal tüketim başlamış.... Ben ilk kez bir havaalanında Louis Vuitton mağazası gördüm ve ilk kez bir havaalanındaki mağazaların akşam mesai saati bitti diye kapandığını ...
Japonya kadar olmasa da burada da bir beyaz eldiven ve ağız maskesi tribi var, genel olarak temiz de adamlar. Bazı ofislerde ve bazı otellerde odaya girerken ayakkabı çıkarılıyor. Bu, bir Türk olarak bana bile acayip geldi ama aslında otel odası da iş yeri de ev gibi birer yaşam alanı... Şehir, sokaklar çok da temiz sayılmaz ama metro, taksiler, yollar, parklar, binalar, havaalanı her yerde teknolojinin, medeniyetin izlerini görebilirsin. Ve kesinlikle bu kültürün, bu tarzın, bu farklı bakış açılarının alfabeyele, dille bir ilgisi var ama bunu dil bilimcilere bırakalım ...
Elektronik düşkünlüğü ve özellikle de cep telefonu çılgınlığının başkenti burası herhalde. Otobüs tarifesi, metro haritası, ingilizce sözlük herşey cep telefonunda... Bir araştırma, aralarında Kore'nin de bulunduğu gelişmiş ülkelerdeki cep telefonu kullanıcıların cihazı ortalama 6 dakikada bir kontrol ettiğini ortaya çıkarmış. 6 dakikada bir! tabi eskiden sadece telefon çalınca bir de mesaj gelince bakardık şimdi e-posta, tweet, beğen, yorum, instagram, foursquare, whatsapp, message me, bilmem me, bir sürü uyaran oldu, aklımız sürekli telefonda. Karar verdim telefonumdan facebook ve tweeter i sildim, e-postalara sadece seyahatlerdeyken bakıyorum, diğer tüm uyarıcıları da kapattım. Arkadaşlarla bir aktivite yaparken de, gelen arama dışında telefonlara bakmayı yasaklamayı düşünüyorum. Telefonla uğraşmaktan adam akıllı oturup konuşamaz, dinleyemez olduk !
Kural : Hiç bir şeye bağımlı olma ama hiç bir şeye. Her an, her şeyi bırakabilme gücüne ve özgürlüğüne sahip ol.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder