30 Aralık 2009 Çarşamba

Bir Yeni Yıl Hikayesi de Benden,


Biraz Hıncal vari, biraz geyik, tabir-i caizse ama hem yeni yıl hem de kendi sokağımdan bir hikayem var, anlatmadan edemeyeceğim ...

Aslında bizlerden fersah fersah ilerde olan, eski, duyarlı, Anadolu insanın tipik bir örneğidir annem, ve daha küresel ısınmanın, çevreciliğin bu kadar "moda" olmadığı yıllardan beri büyük bir ciddiyetle su tasarrufu ( biraz da susuz İstanbul yıllarında, bidonlarla su taşımanın ne demek olduğunu bildiği için ... ) elektrik tasarrufu, atık kağıt toplama, cam geri dönüşümüyle uğraşır...

Babama söylediği tek yalan, "tabi, taksiyle gidiyorum, bey" dir, aslında her yere minibüsle, giderken ...

Ve biriktirdiği, renkli renksiz ayırdığı, cam şişe ve kavanozları, kullanılmış torbalara doldurup, yakınımızda bir kumbara olmadığı için, minibüsle, taşırdı ...

Bunun zorluğundan, özellikle de minibüste ayakta kalmaktan yakınır, hele bir seferinde minibüs sert bi fren yapınca ellerinde şangır şungur şişelerle, adamın birinin kucağına düştüğünü, utana sıkıla anlatır, ama asla bundan vazgeçmezdi ....

Bir sabah gözleri dolu dolu, heyecan içinde, Allah'a şükrederek, çoçuk gibi sevinç içinde, beni balkona çağırdı, gözlerime inanamadım, Koca Ataköy'ün ilk ve tek cam şişe kumbarasını bizim evin önüne koymuşlardı ...

Ve yıllar sonra bugün, en çok, yeni taşınacağımız, evin, sokağının başında bir cam kumbarası olduğuna seviyorum,

Kural 5 : İnsanı insan yapan asıl duygu, hassasiyettir, duyarlılıktır, aslında... herşeye, herkese ...

4 yorum:

nehircce dedi ki...

Okuyunca inanamadım harika biri anneniz helal olsun ona :)

Fatih Şedele dedi ki...

Bir de mesela annemin yaptığı yemekler inanılmaz bereketli ve kısmetli olur ... herkesin 3 yumurtadan yaptığı keki o yarım yumurtadan yapar ve kek yeter, artar, bayatlamaz, ben işe getiririm işteki arkadaşlara, müşterilere falan bile kısmet olur...

GeCe dedi ki...

bu hikayeyi ilgiyle okudum çünkü yıllardır bende 10 dakkalık yürüme mesafesindeki cam şişe atık konteynerine tıngır mıngır yürüyordum sonra birgün elimde poşetlerle gittim baktım yerinde yok başka yerlerde atacak yer aradım yok yok ama bir süre önce sevinerek gördüm ki yeniden getirmişler

Fatih Şedele dedi ki...

Her şey gibi duyarlı olmak da zor bu ülkede ...